Nu ik 47 jaar ben kan ik het denk ik wel zeggen en tevens beamen en ik denk vele leeftijdsgenoten met mij. Het leven gaat snel en de jaren vliegen voorbij ...het is een poep en een scheet en je bent ineens 10, 20, 30 jaar verder.

Ik neem je even mee terug in de tijd

Als de dag van gisteren kan ik me nog enkele vage momenten herinneren dat ik als jochie van 3 was verbrand en ik naar de buren werd getild om daar in bad gedompeld te worden. Korte flashbacks van dat ik alleen zat in een grote zaal met nog grotere ramen waar ik dan in zat en huilde als mijn ouders weer naar huis gingen.

Als de dag van gisteren dat ik het dagelijkse getreiter van m'n vader nog kan heugen. Elke dag stond hij voor de deur, dronken en ruziemakend, scheldend en tierend. En op weg naar school stond hij er ook. Ik zag hem vaak als schaduw in de achtertuin als we de lichten uitdeden om naar bed te gaan en dan maakte hij dat hij wegkwam.

En zeker ook als de dag van gisteren dat ik 13 jaar was en m'n moeder was overleden. De troost zocht ik bij m'n beste vriend...een knuffelbeer die ik nooit zou gaan verliezen zei ik hem maar uiteindelijk toch kwijtraakte tijdens een verhuizing. En het overlijden van m'n oma waar ik bij in kwam te wonen toen m'n moeder overleed. Het was alsof je je moeder voor de 2e keer verloor.

En tijdens een ziekenhuisbezoek omdat ik melanomen had dat m'n tante me vertelde dat m'n vader was overleden op 49 jarige leeftijd. Gestikt in een botje en 3 week dood in huis gelegen was het verhaal dat de ronde deed. Geen idee...ik sprak hem al jaren niet meer maar was dan wel officieel wees nu.

De jarenlange lange werkdagen die ik had zowel in de horeca als in het callcenter en meer geleefd werd dan zelf leefde

Een ruim 20 jaar lange ervaring mogen opdoen en groeien in het managersvak waar ik met veel mooie en warme mensen heb mogen werken die ik heb mogen laten groeien en die mij hebben laten groeien.

De relatie met de moeder van m'n kinderen die nu na zoveel jaar eigenlijk mooier en beter is dan toen we een relatie hadden. 

Het is groei en ontwikkeling. Het is niet blijven stilstaan maar doorlopen met natuurlijk soms een kleine adempauze. Het is als kamperen en soms je tent moeten verzetten en weer opnieuw opzetten. Het voordeel is dan wel ( net als met werk en relaties ) dat je nu sneller weet hoe je je tent moet opzetten en dus niet weer dezelfde fouten maakt als die 1e keer...of 2e keer.

Ik heb heel wat hoofdstukken versleten van m'n eigen boek en ik zit zo ongeveer net iets over de helft schat ik zo in ( ben van plan toch wel ouder dan 80 te worden namelijk ). Het enige wat ik nooit heb gezien is de inhoudsopgave. Maar als je die nu bekijkt is die gevuld met m'n verleden en elk nieuw hoofdstuk dat ik afsluit krijgt een titel die ik dan ook weer te zien krijg en zo gaat het met elk nieuw hoofdstuk.

Soms kan ik nog weleens een oud hoofdstuk erbij pakken van vroeger als kind. Dat ik weer even weet hoe dingen zijn gegaan als ik het soms even niet meer weet. En die momenten zijn er zeker. Ik mis dan m'n klankbord, bv mijn oma of mijn ouders die me vast en zeker konden laten inzien of de weg naar rechts of naar links een goede weg zou zijn. Ja ook mijn vader... ondanks al zijn fouten en verkeerde keuzes. Ik denk dat het ergens een goed mens was van binnen en misschien weet ik dat wel zeker alleen is het er niet uit gekomen. En dat is natuurlijk jammer. Soms sla je een weg in waar je misschien niet heen wilt maar kun je niet of durf je niet terug of je bent de weg gewoon simpelweg kwijt.

Maar de tijd tikt wel gewoon door en die wacht niet op jouw beslissingen. En als je te lang wacht is je tijd voorbij en sta je wellicht nog steeds op dat punt waar je helemaal niet wilde zijn op dat moment.

Ik ben 47 jaar en heb een erg bewogen leven gehad kan ik wel zeggen met misschien wel meer downs dan ups. Toch blijf ik altijd de zon volgen omdat daar mijn hart is. Dat is de weg vooruit die ik wil bewandelen en ook bewandel!
Juist nu weet ik des te meer wat je wel of juist niet meer wilt. Welke onderdelen je los wilt laten of juist niet. Welke dingen je teveel negatieve energie kosten en alleen onnodig je eigen rugzak verzwaren.

Ik bepaal wat er in mijn eigen rugzak komt en voor mij is die altijd te tillen geweest met hetgeen ik heb beleefd. Omdat ik ook zelf bepaal hoe zwaar die mag worden. En ik gooi er van tijd tot tijd ook weer wat uit wat er niet meer toe doet. Wat is geweest en waarvan ik het niet nodig vind dat het een onderdeel moet blijven uitmaken van mijn rugzak. Het zal in de inhoudsopgave vast wel ergens komen te staan. Ik kan het teruglezen in het hoofdstuk maar sommige laat je liever dicht.

Ik maak me niet meer zo druk om dingen die ik misschien vroeger sneller zou hebben gedaan. Laat sneller los en bekijk het van een afstand. Doe ook alleen maar dingen waar ik achter sta omdat ze leuk en leerzaam zijn en niet omdat het dan maar moet.

Ik ben 47 en leef eigenlijk mijn 2e leven, het is immers ook net over de helft van m'n eigen boek. Ik ben volop aan het lezen van het nieuwe hoofdstuk waar ik niet zo lang geleden aan begonnen ben en elke dag brengt iets nieuws. Het is net als met dat ene boek die je niet los wilt laten maar constant door wilt lezen. Het grijpt je...

Tja... ik ben 47...jeetje alweer 47! En die 10, 20 en 30 jaar zijn voorbij gevlogen...

Heb 4 prachtige exemplaren van kinderen, gezond en wel! Kijk me nou eens stralen op de foto. Dat is puur geluk en echte rijkdom. Daar kan geen gevulde bankrekening of wereldbaan tegenop. Ik heb een dak boven mijn hoofd en elke dag te eten, heb een auto en kan tanken, ik heb een groep kleine maar erg fijne vrienden, een leuke baan en fijne collega's en...leer steeds meer nieuwe mensen kennen die weer onderdeel gaan vormen van een hoofdstuk of misschien wel meerdere hoofdstukken. En ik wil alsmaar door en door blijven lezen maar goed aan de andere kant ook weer niet té snel anders is het boek straks uit en...

de tijd gaat zo snel...soms te snel...het is immers een poep en een scheet

Erwin van der Ploeg
20-06-2022
Ameland