Afgelopen dinsdag 18 april 2023 was het dan eindelijk zover! Mijn galblaasoperatie in het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen oftewel WZA. De afgelopen jaren had ik vaker van die vreselijke koliekaanvallen dat je soms of eigenlijk meestal niet meer wist waar je het zoeken moest. Liggend op bed, heen en weer rollend van links naar rechts, puffend en kort ademen alsof ik aan het bevallen was van een vierling en ga zo maar door. Als je het voelde opkomen kreeg ik het al benauwd en probeerde ik te denken ach het gaat misschien wel over maar al vrij snel daarna werd de pijn heviger en heviger en snelde ik naar boven. Als dat al lukte want ik heb ook weleens naast de Gasunie in het stadspark staan te puffen omdat ik te ver van huis was.

Kortom...vreselijk! Maar goed ik kon eigenlijk 2 jaar geleden al geopereerd worden in Groningen alleen kon niemand me garanderen dat de buik die omhoog geblazen zou worden met gas ook bestendig zou zijn met nieuwe buikwand. Ik heb namelijk toen ik 18 jaar was een nieuwe buikwand gekregen middels plastische chirurgie omdat ik de brandwonden die ik had opgelopen als jochie van 3 mooier wilde laten worden. Nou lang verhaal kort...dat is mislukt waardoor mijn buik of althans die nieuwe buikwand aanvoelt als een plakaat die ook enorm strak staat en tja als je daar gas in gaat lopen blazen om die op te rekken weet ik niet wat die gaat doen en het laatste wat ik wilde was daar een hersteloperatie van ondergaan. Mijn hele bovenbeen was toen 1 grote schaafwond omdat ze daar de huid vanaf hadden gehaald en geloof me.. dat wil je niet nog een keer voelen.

Maar goed het zou dus goedkomen konden ze mij verzekeren in Assen en dus op naar de operatie.
Nou vind ik eigenlijk opereren nog niet eens zo erg maar dat nuchter blijven he... en dan bedoel ik niet de drank...was het maar zo makkelijk dat ze zeiden: "Erwin morgen word je geopereerd, laat je de wijn vanavond staan?". Dan had ik gezegd: Dikke prima! Maar het niet mogen eten voor die tijd. Dat zit toch echt wel in mijn hoofd. Ik die altijd wakker word met koffie en een broodje jam, ik die altijd water en biscuitjes bij zich heeft just in case als ik ineens trek krijg. En daarnaast heb ik ook altijd wel wat chocola op zak mocht ik een lage suikerwaarde hebben. Kortom deze lopende mini supermarkt die van alle gemakken is voorzien moest dus nuchter blijven. 

Op advies van mijn dochter - is ook verpleegkundige - hoe handig is dat - zat ik tegen 24:00 maandagnacht nog 2 plakken brood met kaas weg te werken, een banaan, yoghurt, ranja, en koffie. Ik werd de volgende dag wakker om 07.30 en had goed geslapen. Ik moest me melden om 10.00 en dus een gat van nog 2,5 uur... Crap!
Nou naar beneden, de jampot pakken...pinkje erin en een heel klein likje om iets zoetigs binnen te krijgen met een klein slokje water. Mijn maag smeekte voor meer maar goed ik moest hard zijn. Toen de jampot even niet keek,,,,vooruit nog 1 klein likje dan en hup de pot dicht.

Dan maar wat piano spelen en alles langzaam doen. Vooral langzaam om maar zo min mogelijk energie te verbranden.
Tegen 09.30 stapte ik in de auto en reed naar het ziekenhuis. Voor mij slechts 10 min rijden. Ik kwam binnen en melde me bij de receptie en een gastdame bracht me de juiste richting op. Deze lieve dame kletste gezellig met me onderweg en wenste me veel sterkte toe. Fijn om zo even de dag te starten! Vervolgens werd ik door een andere dame een verpleegkundige meegenomen voor wat vragen nog en toen kwam ook de vraag of ik nog wat had gegeten en gedronken.

Ik zei "Een klein slokje water en een klein pinkje jam". Die jam was toch wel een dingetje want ik werd er aardig lang over ondervraagd en dat is ook wel logisch omdat je een lege maag moet hebben. Nou stond er op de brief als ik tussen 8 en 12 geopereerd zou worden ik vanaf 24 uur nuchter moest blijven en werd ik tussen 12 en 17 geopereerd mocht ik om 6 uur nog 2 beschuitjes eten met bv jammmmmm.....
Ik vroeg: "Hoelaat word ik eigenlijk geopereerd?". Ze zei: "11.30 is de bedoeling". 
Nou dan had ik bijna nog die 2 beschuiten met jam kunnen eten dacht ik nog, maar goed. Ik ben er en laten we er maar het beste van maken.

Ik werd naar de dagkamer gebracht waar ik ook na de operatie als ik goed wakker was weer terug zou komen. Het was nu 10.05 en moest dus nog een dik uur wachten en mijn maag die begon steeds meer te borrelen. Ik ben maar snel verder gaan lezen in een boek getiteld: De kracht van mediteren. Een mooi boek waar ik wel vaker in heb gelezen en ook oefeningen heb geleerd die je kunnen helpen relaxen. Ik lag er eigenlijk dan ook best wel zennnn en relaxed bij. Tegen 11.20 kwam de verpleegkundige me vertellen dat ik me kon omkleden in de operatiekleding. Terwijl ik aangekleed was in die mooie blauwe kleding begon ik wat spullen op het tafeltje te leggen die dan klaar stonden voor als ik terugkwam. Cupjes aardbeienjam, biscuitjes, flesje water en mini snickers. De vrouw deed het gordijn open om te kijken of ik klaar was en ze keek me aan toen ze al die spullen zag staan. Het eerst wat ze vroeg was of ik weer jam had gegeten maar ik kon haar ervan overtuigen dat dat toch echt niet het geval was.

Er kwam nog een dame bij die het eten verzorgde als je terugkwam en bijna met een droevige blik keek ze me aan en zei dat ik straks van haar ook van alles kreeg. Ik zei: "Maak je niet druk, dat is ook superlief maar ik moet echt wat klaar hebben staan als ik terug ben. Dat zit nu eenmaal in m'n hoofd en krijg je er ook niet uit". En dat is ook echt zo. Als ik vroeger de trein instapte naar Leeuwarden om te werken en ik had geen koekjes bij me stapte ik uit, kocht ze bij de AH to go en soms had ik dus een trein later...

Maar goed op naar de 2e kamer waar ik een infuus kreeg, plakkers, stickers en allerlei andere toeters en bellen. Het was er wat frisser en ik had van die lekkere voetenwarmers aan gekregen en een dekentje dus koud had ik het niet. Ik liet het over me heen komen en was ondertussen bezig met een kalme en relaxte ademhaling. Ik dacht niet aan eten of aan jam en was gewoon rustig in gedachten.

Tegen 12.15 was het dan eindelijk zover. Man man ik had nog wel 2 beschuitjes kunnen eten dacht ik nog heel even toen ik de gang inreed maar ging daarna weer verder met zennnn zijn. De operatiekamers waren ook net allemaal splinternieuw net als de gehele afdeling trouwens. Ik mocht liggen op de tafel en werd door een heerlijke warmtebron met warme lucht warm geblazen. Daar kan mijn elektrische deken nog een puntje aan zuigen. Alles werd gereed gemaakt en na wat vragen zei ik: Kom maar door met dat feestje! Waarop de chirurg zei: "Ja, ben je klaar voor het feestje?". De verdoving werd erin gespoten en hoewel ik wilde proberen even wakker te blijven was dat natuurlijk niet mogelijk. Ik weet alleen nog dat ik dacht: Ik ga er zennnn in en kom er zennnn uit.

Ik werd wakker op de uitslaapkamer en dat ging vrij soepel en lag eigenlijk binnen een paar minuten aan een raketijsje te sabbelen en voelde me goed. Ik was nog steeds zennn en na 20 min mocht ik terug naar de afdeling. En natuurlijk had ik als eerste mijn cupje jam te pakken. Daarna at ik 2 broodjes, een kop koffie en voelde me goed.