Het is en blijft een combinatie van meerdere factoren: De Beruchte ballenbak!
Een prima alternatief voor een regenachtige dag of tijdens een vakantie zolang je een aantal zaken voor lief neemt.
Mijn jongste dochter van 6 heeft nou niet bepaald een stilzittende kont en eigenlijk komt het erop neer dat overal waar zij gaat ik ook ben...of althans ik tracht een poging tot. Toegegeven dat ik haar niet altijd bijbeen en zij er ook een kunst van maakt om razendsnel ergens in of onder te verdwijnen, mij totaal in verbijstering achterlatend om vervolgens weer op een geheel onverwachtse plek tevoorschijn te komen. Herkenbaar? Het is een soort kat en muisspel waar ze gretig van geniet en dikke lol heeft terwijl vaders hier soms verkeerd in lichtelijke paniek.

Houdini maar dan in een kinderjasje zullen we maar zeggen.

Maar waar ik naast mijn dochter die heerlijk speelt en haar energie kwijtraakt nog meer van kan genieten zijn de onthutsende moeders en vaders. Ook zij hebben paniekaanvallen. Niet omdat ze er naast staan en ze kwijt zijn maar...omdat ze ze geheel kwijt zijn...althans voor een tijdje.

Ik zie het gebeuren en zit of sta er dikwijls vlak naast. Een moeder met een kindje. Kindje speelt en moeder zit aan de tafel. Kopje koffie erbij en...jawel de mobiele telefoon. Die combinatie zorgt ervoor dat het vaak dreigt te mislukken. Zo ook van de week tijdens het bezoek aan de ballenbak. Dit keer zelfs met 2 moeders. Vriendinnen van elkaar. Binnenkomend met veel stampij, kinderen schreeuwend en gillend, compleet uit hun plaat gaan. 

Schoenen vliegen in de lucht evenals jassen en knuffels om vervolgens te vliegen naar de glijbaan of klimbak. De moeders hevig kreunend en steunend om alles weer te verzamelen en ondertussen vliegt ook hun hele hebben en houwen over de tafel.
Na een minuut of wat zijn ze dan toch eindelijk geïnstalleerd en is het tijd voor koffie. Deze staat even later op tafel naast ook 2 grote kannen met ranja. Het zal u herkenbaar overkomen. Je zou dan verwachten dat met een kop koffie de gezelligheid van het kletsen kan beginnen maar niets is minder waar.  

Want het is tijd voor...de mobiele telefoons...

Onderling wisselen ze eigenlijk geen woord behalve dan als er een grappig filmpje te zien is of een dom bericht waar ze beide om moeten lachen. De vingers swipen van links naar rechts en van onder naar boven en die vingervlugheid vind ik dan toch wel weer knap. 

Maar dan ineens... we zijn een dikke 30 min verder...1 huilend kind bij de tafel. De anders heeft lopen duwen en trekken aan het haar. 1 van de moeders kijkt op en herkent haar kroost. Ze kijkt naar haar kind en ondertussen ook afgewisseld naar haar mobiel en uiteindelijk komt er iets uit als: "Ja, zeg maar tegen Dario dat die dat niet meer mag doen. Nou lekker spelen..hup". 

Het meisje verdwijnt weer in de kindermassa en speelt verder terwijl er ondertussen nog wat wordt getrokken aan elkaars haren. Ik observeer alles en natuurlijk heb ik m'n eigen kind in de smiezen. Waar zij staat zijn mijn ogen ook. Elke seconde, of althans ik zie haar 90% en de andere 10% doe ik een gok naar links of rechts en heb haar snel gevonden.

Na een 30 min wisselen de moeders elkaar even af voor een sigaret die na al dat harde swipen en beeldscherm kijken toch zeker wel verdiend is en na 10 min zijn ze weer compleet. De mobiels gaan even aan de kant en ze kijken elkaar aan en vinden het toch best stil. Geen teken van hun kroost. Ik had ze al 10 min terug zien verdwijnen in een stille hoek met grote bouwblokken omdat ik als manager toch graag de helicopterview bewaar en alles overzie. 

Ze staan beide op, lopen naar het grote springkussen en gezamenlijk roepen ze de namen van hun kinderen...hard...erg hard...
Inmiddels kijken meerdere vaders, moeders, opa's en oma's even op om daarna weer verder te gaan met hun eigen ding.
Ze lopen omdat er geen reactie komt beide het rechterpad in. Daar waar ik zou gaan splitsen...maar goed.

Na 2 minuten komen ze enigszins wat hijgend weer terug bij hun startpunt: Het springkussen. Maar geen kinderen..althans niet die van hun. Ik zie nog steeds hun koppies in de bouwhoek waar ze druk bezig zijn een ford te bouwen. Nogmaals worden de namen van de kinderen uitgesproken maar nu iets harder en dreigender. Geen reactie... had ik waarschijnlijk ook niet gedaan als kind.

Ze hebben besloten dat 1 het pad nogmaals gaat lopen en de ander blijft staan voor het geval dat. Je ziet wat lichte paniek in hun ogen en stevig stappend loopt de moeder het rondje. Na 4 minuten...( het 2e rondje vergde toch wat meer energie ) komt ze terug zonder resultaat en gefrustreerd kijkt ze om zich heen. Ik zie dat ze aanstalten maken om zich te melden bij de balie, waarschijnlijk om de kinderen om te laten roepen. 

Ik neem mijn dochter in de hand, ga toch een ijsje kopen en loop hun kant op. Ik zeg: "U zoekt een stuk of 5 kinderen waarvan 1 met blond haar en een paars truitje?". Ze kijkt me aan...kijkt haar vriendin aan en zegt: "Weet jij dat Yvon? Had Lotteke een paars truitje aan?". Yvon kijkt haar vriendin aan en zegt:" Weet ik veel wat jij haar hebt aangetrokken Karin". 

Ik kijk beide dames aan en zeg: "Dan denk ik dat jullie Lotteke en de rest in de bouwhoek zullen vinden hier links om de hoek". 
Een dank je wel kan er niet af. De dames waggelen hijgend en puffend die kant op. Vinden hun kinderen. Die er vervolgens van langs krijgen omdat ze...zaten te spelen.

Misschien moet ik maar Ballenbak-manager worden...