Ik ben nu eenmaal een melancholieke man, hou van drama in een stem, een stem die zingt en verteld tegelijk en een stem die gerijpt is, die het leven heeft geleefd en heeft meegemaakt en al die ingrediënten hoor en voel je in de stem van Jenny Arean! 

In een perfecte combi met Brigitte Kaandorp waan ik me bij ze aan de keukentafel en word ik meegenomen in hun verhaal. Wat ze graag doen samen en vooral ook hoe ze dat doen. Zoals het ritje van Haarlem naar Amsterdam die Brigitte maakt om Jenny op te halen uit Amsterdam wat nogal wat voeten in de aarde heeft.

Het is die combinatie van de lach met de droevigheid van de liederen. Van een chanson naar een smartlap met de humor erdoorheen als rode draad. Beide dames waren op 14 juli 2022 op Ameland en speelden in de sporthal van Klein Vaarwater. En vanaf het moment dat de beide dames opkwamen tot de laatste noot die werd gezongen heb ik genoten en met mij honderden mensen.

Er zit iets in die stem van Jenny, dat lage bereik die de donkerheid bereikt die je soms even wilt horen en voelen en die je met je ogen dicht in een geheel andere dimensie brengt. Bijna 80 jaar en je ziet het gewoon niet... bijna 80 jaar en nog volop in het leven en alles eruit halen wat er maar uit te halen valt. Maar ook Brigitte heeft een soort fluwelen stem die zo puur en intens binnenkomt dat je niet anders kunt dan kippenvel krijgen.

Geef mij 7 avonden als deze per week en ik ben de gelukkigste op aarde. Precies diezelfde gevoelens had ik bij de shows van Frank Boeijen, Stef Bos en Paul van Vliet - die inmiddels al 86 jaar is. Het drama in de stem, in het verhaal en de diepe diepe teksten geeft mij die energie die ik als voeding zo nodig heb.

Ik ben nu eenmaal niet een simpele man, misschien gecompliceerd, misschien altijd te diep in gedachten, misschien teveel nadenkend over het leven, misschien te zware teksten...nee niks misschien! Dat is wie ik ben er ik ben er trots op en zo wijs mee. Wijs dat ik dieper in het leven sta en denk...denk...en denk. Het geeft me al die energie en creativiteit die ik als mens zo nodig heb om dagelijks te kunnen groeien en groeien. 

En niet lelijk bedoeld...maar ik heb nu eenmaal niets met simpel, simpele mensen zonder inhoud, zonder verhaal en zonder...leven. Die hun leven dagelijks van de ene dag naar de andere dag meeslepen en niet dat eruit halen wat mogelijk is. Waar je niet mee kunt zitten en een diep gesprek kunt voeren maar waarbij het altijd maar weer over die koetjes en kalfjes gaat. Ik ken mezelf...ik ken mezelf maar al te goed...na 2 zinnen ben je me kwijt en ben ik afgehaakt. Het is alsof alles in me afsluit en niets meer hoort.

Noem het arrogant, eigenwijs, ongeïnteresseerd...noem het wat je wilt...geef het maar een naam.
Ik noem het gewoon: Erwin - ik ben ik en jij bent jij en ik bepaal wie ik toelaat in mijn aura en wie niet. Ik bepaal hoe en door wie ik mezelf laat groeien en zeker bepaal ik of jij mijn energielevel naar beneden of omhoog mag brengen.

En de voeding die ik nodig heb om te schrijven, te zingen, te dichten, te fotograferen, te maken en ...te leven haal ik onder andere uit avonden als deze. Theatershows met pure inhoud, uit wandelen langs de zee, de ondergaande zon, de wind, de duinen en de golven en...mijn kinderen. Het is hun hart dat klopt in die van mij en andersom.

Na 47 jaar weet ik inmiddels heel goed wat ik niet wil. Dat is me duidelijk! Dus gaan de aankomende jaren zich focussen op wat ik wel wil...en als ik afhaak tijdens een gesprek of een ontmoeting...dan weet je hoe het komt...

Ik laat jou leven, jij mij ook?

Erwin van der Ploeg
Ameland - Nes - 15 juli 2022