"Pap?. Gaan we mens erger je niet spelen? Ik heb zin om te winnen en je eraf te gooien!". 
"Kijk ik heb alles al klaargezet! Goed hé van mij".

De kleine pittige dame van 6 is maar wat trots op haarzelf. Ze heeft immers het hele bordspel zelf klaargezet en alle pionnen staan klaar om gebruikt te worden. Ze heeft zelfs beide dobbelstenen al op nummer 6 gezet zodat het wat meer geluk gaat brengen voor beide spelers. Vader zit achter z'n telefoon en heeft het eigenlijk veel te druk met...tja met wat eigenlijk? Met niks! Druk met scrollen op een tijdlijn van Facebook, druk met kijken of er likes bijgekomen zijn op zijn Insta account en druk met kijken of iemand zijn laatste TikTok filmpje ook kan waarderen...

Terwijl de enige die écht iets kan waarderen op nog geen 3 meter afstand is, zijn dochtertje, die met grote ogen vol plezier wacht op die paar verlossende woorden: Ja! Laten we gaan spelen! Maar niets van dat alles. Vader is stil en misschien heeft die het gewoon niet goed gehoord denkt ze en daarom probeert ze het nog maar een keer. Vader is tenslotte al wat ouder en misschien wel een beetje doof aan het worden.

"Pap!", "Gaan we een potje mens erger je niet spelen? Ik heb zin om dat met jou te doen...".
Vader fronst z'n wenkbrauwen en verdorie hij zat net zulke leuke filmpjes te bekijken en nu zou die moeten stoppen voor een potje mens erger je niet. "Nee nu even niet lieverd, ik ben even druk bezig, straks misschien als je lief bent", zegt vader.

Als je lief bent?....Maar dochterlief denkt hardop na in haarzelf... ben ik dan stout? Ik ben toch lief? Ik ben toch jouw poepiescheetje zoals je mij altijd noemt! Ik wil alleen een potje mens erger je niet spelen met mijn pappie...
En ze besluit nog even door te vragen. "Wanneer wil je dan spelen papa?". 
Vader moet wederom op pauze drukken van het filmpje en raakt iets geïrriteerder.
"Ja, dat weet ik nog niet hoor. Straks misschien!" zei pappa

Eigenlijk begrijpt ze het niet want er is toch niets leukers dan een spelletje te spelen en nog leuker is het om dat samen te doen.
Ze vindt papa maar raar en niet leuk en dus begint ze maar te gooien met beide dobbelstenen en speelt ze eigenlijk een potje mens erger je niet met haarzelf als tegenstander.

15 jaar later...

Het huis is gezellig vol en op deze 2e kerstdag viert het gezin met aanhang samen een leuke avond met lekker eten en....vader leek het leuk om ook wat spelletjes te spelen dus heeft die de oude doos van zolder gehaald waar het spelletje Mens erger je niet in zit. Want zeg nou zelf...wat is er nou leuker dan samen een spelletje te spelen!
Terwijl het gezin aan het uitbuiken is en de afwas wordt gedaan is vader druk bezig het spelletje klaar te zetten op de inmiddels schone eettafel.

De jongste dochter van nu inmiddels 21 is druk op haar telefoon terwijl haar benen zo half tegen de muur omhoog kruipen en ze er in een soort standje relax bijligt zoals alleen pubers dat kunnen. De koffie loopt en die geur walmt langzaamaan de woonkamer binnen vanuit de keuken. En dan klinkt er ineens een stem van vader.

"Kom! Ik heb mens erger je niet klaargezet, ons favoriete spel van vroeger. Wie heeft er zin om mee te doen?". Vader gooit er nog een extra strijd in door te zeggen dat hij natuurlijk wel wil winnen. De oudste dochter van 38 schuift gezellig aan en de middelste van 32. Maar de jongste van 21 is nog niet te bekennen bij de tafel en terwijl vader hoopvol haar kant op kijkt giert ze het uit van het lachen door de filmpjes die ze aan het bekijken is op haar mobiel. 

"Kom je?", vraagt papa aan haar...geen reactie. Te druk met zichzelf. Misschien heeft ze het wel gehoord en doet ze net of ze Oost-Indisch doof is. Daar schijnen pubers nog wel eens last van te hebben bedenkt vader zich en hij probeert het gewoon nog een keer. 
Hij loopt richting de bank waar ze half overheen hangt en bungelt, zoekt oogcontact en vraagt: "Kom je een potje mens erger je niet spelen lieverd?". 

Ze zet haar filmpje op pauze. Enigszins licht geïrriteerd kijkt ze omhoog en ziet daar de hoopvolle ogen van haar vader die een soort smeekbede afvuren richting haar ogen. Maar ergens in het midden van die 2 paar ogen botst de smeekbede van vader op de geïrriteerdheid van dochter.

"Nee!", roept ze luidkeels. "Nee, ik ga geen potje mens erger je niet met je spelen". Vader is even stil en de smeekbede in zijn ogen maken nu plaats voor verdriet. En waarom zou ze eigenlijk ook meespelen? Omdat het nu 2e kerstdag is? Is dat een meer bijzondere dag dan een gewone zaterdag? Weet je nog wel? Die gewone zaterdag toen ze haar vader vroeg om een potje te spelen? Zulke leuke en warme momenten heeft ze niet aan die tijd want vader was altijd druk met niks doen op zijn mobiel. Leuk gevonden worden was belangrijker dan al leuk gevonden zijn door zijn eigen dochtertje van 6!

20 jaar later...

Er staat een witte kist met kleine handjes gemaakt van verf door de kleinkinderen van vader. Na een kort ziekbed is die overleden. En alle kleinkinderen moesten de kist versieren was één van zijn twee wensen. In de afgelopen 20 jaar had vader geen potje mens erger je niet op tafel gezet. Hij durfde niet meer en wist eigenlijk diep van binnen zelf ook wel dat hij te vaak nee had gezegd. Hij liet het maar rusten. De jongste dochter, nu 41 met 2 kinderen was er immers zelf ook nooit meer over begonnen. Het was ok.

Op de kist lag een klein bloemstuk zodat er nog genoeg ruimte overbleef voor zijn 2e wens.
Het bord van mens erger je niet lag op de kist en zowel van de rode als de groene pionnen zaten er drie in de pot. De laatste pion van rood stond voor de pot en die van groen ook. Er lagen 2 dobbelstenen. Beide dobbelstenen lagen met het getal zes naar boven. 
Er lag een briefje bij waarop stond: Jij mag gooien poepiescheetje...

De mensen zaten in de zaal toen de familie binnen kwam lopen vanuit de familiekamer. Ook de dochter van nu 41. Ze wist van dit alles niets. Vader had het in zijn laatste wens vastgelegd. Ze liep richting de stoel om te zitten maar zag het mens erger je niet spel liggen op de kist. Nog altijd wist ze hoe boos ze had gereageerd naar haar vader, dat was ze niet vergeten...

Het spelletje was nog niet af. Ze liep richting de kist en de tranen rolden over haar wangen. Ze zag het briefje liggen en er verscheen een glimlach onder de tranen door. Voorzichtig pakte ze de dobbelsteen en om te winnen moest ze 1 gooien. De dobbelsteen rolde over de hele kist en alle getallen van die steen passeerden de revue maar door het kleine bloemstuk kwam er abrupt een einde aan de reis van de steen. Zien welk getal het was geworden kon ze niet omdat de dobbelsteen onder een witte roos tot stilstand was gekomen. Met haar hand tilde ze de roos voorzichtig omhoog... en terwijl er nu muziek klonk van Paul van Vliet met het nummer: Veilig achterop bij vader op de fiets, zag ze dat de dobbelsteen op nummer 1 stond. Ze schoof de rode pion in het vakje die als enige nog openstond en maakte de rij van vier compleet. 

Vanuit het kleine smalle maar hoge raam in de zaal verscheen vanuit het niets een helder licht van de zon die intens scheen over de kist.