Ik had er van jongs af aan al mee te maken...het stoplichteffect. Het is er als het ware met de paplepel wat dat betreft ingegoten. Ouders die dan weer bij elkaar waren om vervolgens daarna weer uit elkaar te gaan enz enz. Een soort vicieuze cirkel waar ze in zaten en ons als kinderen in mee hebben genomen. Kun je toch nog doorrijden als het oranje is en misschien lukt het deze keer wel of ga je door rood en ga je door terwijl je het eigenlijk niet zou moeten doen. Wat dat betreft staat het licht nooit op groen alleen in hun beleving wel. 

Het is killing en heeft er bij mij ook voor gezorgd dat ik in 2 relaties net zo ben geweest. Doorgaan terwijl je eigenlijk zou moeten stoppen. Er is al teveel kapot gemaakt om nog goed te laten komen dus waarom in de vredesnaam het nogmaals proberen? Terwijl je aan de voorkant al weet dat het gedoemd is te mislukken.

Als manager ben ik ook een gevoelsmens maar dan toch weer anders. Natuurlijk heb je een relatie met je collega's maar daarin kun je makkelijker afstand nemen. Hetzelfde als ik zie dat iemand knel zit op bv relationeel gebied. Ik kan tips en adviezen geven als me daarom gevraagd gaat worden en kan veel makkelijker zeggen van: "Joh, das niet gezond, neem afstand". Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan omdat als het jezelf overkomt je ook niet altijd die knopen door kan hakken terwijl je dat eigenlijk wel zou moeten doen.

Ik denk dat veel managers zich daarin zullen herkennen maar natuurlijk ook in vele andere beroepen. Of geen beroepen want neem als voorbeeld vrienden die altijd makkelijk zullen zeggen: "Stop ermee en loop weg nu het nog kan", en als het ze zelf overkomt doen ze vaak het tegenovergestelde. Nee het is altijd makkelijk om aan de zijlijn te staan en iets te roepen. Het is als de voetbalsupporter die voor z'n gevoel denkt mee te spelen maar alles behalve dat doet en het wel altijd beter weet.

Ik heb ook zeker dingen gedaan die niet altijd de schoonheidsprijs verdienen. Als daar wel een trofee voor bestond zou ik misschien aan 1 kast niet eens genoeg hebben. En aan de andere kant realiseer ik me ook dat ik mens ben en fouten mag maken. Ik ben hier immers om te leren...toch? En dat al voor 47 jaar en mocht ik 87 worden komen daar dus nog eens 40 leerjaren bij.
En wat heb ik geleerd in die 47 jaar tot nu toe? Of waar ben ik achter gekomen - of wat wil ik?

• Er zijn maar weinig mensen die je écht kunt vertrouwen
• Er zijn mensen die er bewust op uit zijn je te kwetsen
• Er zijn ook mensen die het minder bewust doen maar wel frequenter
• Er zijn veel mensen met sterke verhalen en smoesjes
• Er is reteveel oppervlakkigheid
• Er is weinig diepgang
• Er zullen altijd familieproblemen zijn
• Ik ben niet perfect en verwacht dat dus van jou ook niet
• Laat me genieten van mijn leven
• Laat me leren en ontdekken op mijn eigen manier
• spreek me aan op m'n fouten maar veroordeel me niet - ik mag fouten maken
• Mensen maken van een mug een complete olifanten-familie
• Er zijn zovéél mensen met een negatieve sfeer om hun heen

En ik weet ook dat:

• Er veel mooie mensen zijn met een oprechte intentie en die er niet op uit zijn je te kwetsen en het beste met je voor hebben.

En de waslijst zou wat dat betreft nog lang door kunnen gaan. En wat ik al zei als manager kan ik je goed vertellen hoe je het zou moeten doen maar ik ben ook slechts de supporter aan de zijlijn. Dus laat ik je ook gewoon fouten maken omdat je er van moet leren. Neem als voorbeeld mijn kinderen. Zeker zijn ze prachtig en ik hou meer van hun dan ze zich wellicht ooit kunnen voorstellen. Maar ze maken ook fouten. En dat is ok. Ik probeer met vaderlijke adviezen ze te helpen maar ze maken de keuze uiteindelijk zelf en als dat een foute keuze is geweest dan is dat zo. Dan kunnen we dat bespreken om herhaling te voorkomen maar het is ook goed dat ze soms even vallen zodat ze kunnen leren weer op te staan. Het hoort bij het leven. Zo hebben we het ook gedaan tijdens het leren fietsen toch? Opstaan en weer doorgaan. Wat kan er anders en wat kan er beter - toepassen en het effect meten daarna.

En zo stond ik dus onlangs weer voor zo'n stoplicht. Eigenlijk heb ik dat ding dus in de afgelopen jaren vaker gepasseerd en vele malen dus net door oranje gereden. Ik weet het...had ik niet moeten doen maar het hoorde blijkbaar bij mijn leermoment...alweer. Terwijl ik daar vele jaren geleden ook al langs ben gereden en die hebben we toen wel op rood gezet. Waarom dan nu toch weer...doorrijden? Tijdens het oranje licht?

Denk dat dat kwaaltje bij mij: besluiteloosheid heet en niet voldoende voor jezelf opkomen. Ik heb nu eenmaal diep van binnen een zachtaardig karakter en wil graag iedereen te vriend houden. Tja dat is iets dat niet gaat werken. Na 47 jaar heb ik dat leerdoel bereikt en kan ik deze dus nu afvinken. Ben geslaagd voor het examen wat dat betreft.

En nu? Ik ben natuurlijk geen voorspeller dus geen idee wat nu...
Ik ga verder met mijn leven leiden waarvan ik denk dat goed is. En daar zullen dus ook nog de nodige fouten in voorkomen maar ook hele mooie fijne momenten met fijne mooie mensen. Daar ben ik van overtuigd. En waarom? Omdat ik dat zelf in de hand heb.

Dat is ook zo'n leerdoel die ik onlangs heb behaald. Laat negatieve mensen niet toe in je nabijheid. Het enige wat het met jou doet is namelijk dat ze je leegzuigen en je geen energie meer overhoudt aan het einde van de rit. Op... uitgeput...van een grote vlam naar een klein waakvlammetje.