Het is de titel van een samenvattend verhaal, het is de inhoud van 7 maanden lang Ameland wat misschien niet voor iedereen zo bijzonder zou zijn geweest als voor mij. Daarom heb ik gewacht met de laatste blog over deze periode tot ik weer voorgoed aan de vaste wal was.

Het was zo'n reis waarvan je in het begin helemaal verheugd was om die kant op te gaan en naar je favoriete bestemming af te reizen om daar niet alleen hard te werken maar ook te genieten van de mooie omgeving. Dat is wat Ameland nou eenmaal met je doet ( en ongetwijfeld ook de andere eilanden natuurlijk ). Het is een voet op de boot zetten en je staat al redelijk in standje relax. Natuurlijk moet je dan soms nog wat hindernissen overwinnen van mensen die totaal nog niet in een relax sfeer zitten maar worden omringd door hun kinderen en het gegil, rennende en ja soms vliegende kinderen, blaffende honden, echtparen die stoïcijns tegenover elkaar zitten zonder een woord te wisselen en echtparen die constant met elkaar in de clinch liggen en bekvechten terwijl de vakantie al is begonnen. Maar gelukkig ook daarnaast vele mensen in standje rust! En juist die combinatie van dat alles is heerlijk, heerlijk om te beleven en alleen maar te kijken, te luisteren en te observeren.

Om vervolgens die ene zin te horen als de tocht naar de overkant begint..."Welkom thuis"
Dat geeft hetzelfde gevoel dat je zou kunnen vergelijken met in bed stappen als de elektrische deken 15 min aan heeft gestaan, na een wandeling in koud winterweer een warm bad instappen en je laten afzakken of het 1e slokje Nobel wat je langzaam door je keel naar beneden laat afglijden om een warm tintelend gevoel in je maag te krijgen...

Het geeft een warm gevoel!

Zoals altijd in het leven - althans in die van mij dan weer wel lopen dingen niet altijd als gepland en verschijnen er ineens hindernissen die ik dan als een fanatieke horde lopen atleet moet nemen en zien te overwinnen. Inmiddels zijn de beenspieren goed getraind en kan ik met mijn 1 meter 90 de hordes goed nemen. Ik huppel er vaak enigszins elegant overheen maar toegegeven - soms flikker ik ook gewoon hard op m'n snufferd. 

Dus na een 2 weken genieten en hard werken kwam die 1e hindernis en dacht ik er even elegant overheen te jumpen. Niet dus! regelrecht op de grond en hard ook. Voor m'n gevoel duurde de val 10 minuten maar het was toch echt 2 seconden.
Vanaf dat moment zijn er veel hindernissen geweest en voorbij gekomen en hoewel ik redelijk frequent op m'n snufferd languit gestrekt lag merkte ik wel op dat het steeds wat beter ging. Of ze hadden de hindernissen stiekem toch wat lager gemaakt of mijn benen waren ineens gegroeid of...ik was steeds beter gefocust op het nemen van die horde.

Ik weet wel zeker dat het het laatste was. En zeker met dank aan mezelf - ik moet uiteindelijk toch die stap zelf zetten elke keer maar ook mede dankzij Huub. En Huub lieve mensen noem ik vanaf nu mijn vertrouweling, mijn sparpartner, mijn mentor, mijn coach maar vooral mijn vriend. Hoe belangrijk die ingrediënten zijn weet Michael Pilarczyk als geen ander duidelijk te vertellen en dus wist ik af van het bestaan van een goede coach en mentor. Maar dat wil nog niet zeggen dat je die direct hebt gevonden. 
Het was de combinatie van aanhoren, luisteren, kijken, kritisch zijn, vragen stellen en laten inzien wat me heeft laten groeien tot waar ik nu weer sta. 

En sinds het lezen van de boeken van Michael was ik ook onbewust en bewust op zoek naar een goede coach. Althans laat ik het zo zeggen, ik weet nog dat ik dacht toen ik het las: "Hoe vind ik die? Waar moet ik zoeken? Bel ik gewoon aan bij iemand of...of wacht ik tot het juiste moment zich voordoet en laat ik het gewoon gaan zoals het gaat in mijn verhaal". 
Ik weet dat krampachtig zoeken geen zin zou hebben dus heb ik dat ook niet gedaan en des te mooier vind ik het dan weer te merken dat alles met een reden gebeurd - net zoals mijn periode op Ameland - maar dus ook het vinden van een wijs mens.

En ik heb veel mensen mogen ontmoeten in mijn leven maar ik moet zeggen dat Huub wel uniek is. Ik heb hem in de afgelopen 7 maanden vaak aanschouwt, gewoon gekeken en geobserveerd. Nee was mijn conclusie...Zo bijzonder als hem had ik nog niet iemand ontmoet. 

Een man met zoveel passie, energie, doel, trefzekerheid, scherpte, analytisch vermogen - daar kun je je geen voorstelling van maken.
Het woord helicopterview is denk ik gebaseerd op hem en zou je hem als coach in het Nederlands elftal plaatsen gaan we gewoon winnen en zet je hem in het torentje van Mark neer dan is de gehele politiek binnen een maand compleet schoongeveegd en draaien we volop op de juiste koers en dan zou een maand nog langzaam zijn. Als ik dan om 06.45 moest beginnen en dacht laat ik er eens extra vroeg zijn...en liep om 06.20 binnen was hij al volop in beweging vanaf 05.30 van alles te doen en te regelen. en dat ging door tot een uur of 22.00 a 23.00 in de avond...7 dagen per week. 

Onvermoeibaar en onkrenkbaar...althans dat zou je wel zeggen. De lat ligt hoog. 
Ik bezit dan nog niet zijn skills maar ik heb geleerd van hem. Ontzettend veel. En dat heeft voor altijd een bijzonder plekje. 
Daar waar ik sta is mede dankzij jou en je kent me...dat mag ook weleens benoemd worden. 
Het is fijn je als sparpartner te hebben, als coach en als mentor en als vriend. Je bent voor mij waardevol als mens en uniek en ik bewonder je. Bedankt voor de mooie inspirerende momenten en gesprekken en... dat je er was voor me...

En....denk je ook een beetje om jezelf? Das mijn advies - Je kent me hé

Dus precies dat...heeft het me gebracht!